Os últimos días tiven moi pouco tempo para escrbir e como sempre, coma tódolos anos, a Primavera ofréceme máis do que podo colller...demasiadas flores, demasiado que ver...demasiada información. Aquí en Alemaña, a Primavera explotou de vez, todo está verde ¡ e non un verde calqueira! un verde claro, que provoca unha sensación de paz cando nos deixamos levar únicamente pola contemplación do máis sinxelo, do cotiá, do que sempre está aí, do que nos abraza cada día e nos axuda a respirar....eu non imaxino una vida sen árbores, morrería de pena. Esta terra estame a lembrar moito a Galiza, polo menos o lugar no que eu vivo. Unha pequena anécdota, dirección Stuttgart hai un anaco da estrada que é exactamente igual ca un que hai dirección Arzúa, a sensación que me produce é algo rara....como se estivese voltando á casa, xa que percorrín centos de veces ese camiño....e lémbrome sempre da miña amiga María, que sempre me contaba que a súa nai naceu alí...e alí o Sol brillaba doutra maneira, con outro resplandor...o lugar onde un nace ou se cría deixa unha pegada intensa, coma unha tatuaxe na alma.
A herba alleira....
 |
| Alliaria petiolata |
Os chuchameis....
 |
| Lamium galeobdolon |
 |
| Lamium album |
 |
| Lamium maculatum |
A una flor
Cuando tu broche apenas se entreabría
para aspirar la dicha y el contento
¿te doblas ya cansada y sin aliento,
te entregas al dolor y a la agonía?
¿No ves, acaso, que esa sombra impía
que ennegrece el azul del firmamento,
nube es tan sólo que al soplar del viento,
te dejará de nuevo ver el día?
¡Resucita y levántate! Aun no llega
la hora de que en el fondo de tu broche
des cabida al pesar que te doblega.
Injusto para el sol es tu reproche,
que esa sombra que pasa y te ciega,
es una sombra, pero aún no es la noche.
 |
| Camiñando...ó son do río |
Manuel Acuña
Ningún comentario:
Publicar un comentario